یکی از بزرگترین آفتهای عرصه ی تبلیغ دین این است که حتی دربین خود روحانیت نیزاین اصطلاح باب شده است که طرف منبری است(یعنی بی سواد است).امروزکمتر کسی کعبه ی آمالش این است که یک منبری طراز اول در جامعه شود.نتیجه ی این تفکر این می شودکه عالمان ما مبلغ نمی شوند ومبلغین ماعالم نیستند.

امروز متاسفانه منبرهای ما خالی از علمای طراز اول است چرا باید دررسانه ی تصویری ما منبرهایی ازتعداد معدودی از خطبای متوسط به عنوان کارشناس دینی فقط پخش شود؟مگر ما عالم به معنای واقعی کم داریم؟با همه ی احترامی که به بزرگان دین دارم واقعا می خواهم بدانم این بزرگان دین ماکسرشانشان می شوددر عرصه ی تبلیغ قدم بگذارند؟این آبرو را کجا می خواهند خرج کنند؟آیا تالیف کتابها ومقالاتی که دردی از دردهای نسل جوان ماراحل نمی کنند تا کی ادامه خواهند داد؟چرا شخصیتی مانند امیرالمومنین منبر می رفتند آن هم برای عامه ی مردم ولی اینها از این کار اباءدارند؟این همه درس وبحث وتحقیق وپژوهش ها مگرروزی نباید به درداین مردمی که تشنه ی معارف اصیل دینی می خورد؟ استاد شهید مطهری از جمله شخصیت هایی بود که از این مساله رنج می برد و بارها و بارها آن را مطرح می کرد. معتقد بود که « در جامعه ما بعضی مقامات مذهبی عظمت خود را حفظ کرده است که چه شرایطی دارد مثلا مقام افتا و مرجعیت اما تبلیغ که در همان حد است به جایی رسیده که یک آواز گرم کافی است که انسان را از مقام مداحی به مقام صدرالواعظین و لسان الذکرین برساند . » « تبلیغ دین » از مهمترین وظایف حوزه های علوم دینی است به گونه ای که اگر آن را هدف اساسی تاسیس حوزه ها در تاریخ اسلام بشماریم سخن گزافی نخواهد بود. بارها آیه الله جوادی آملی حکیم ومفسر برجسته قرآن در خطبه های نماز جمعه قم هشدار دادند که « اگر علما منبر نروند فضلا می روند. اگر فضلا منبر نروند طلاب می روند. اگر طلاب منبر نروند مجلس در اختیار مداحان و ذاکران قرار می گیرد و ایران نیز وضعیتی مشابه با پاکستان پیدا می کند »