هانری کربن به عنوان یکی از بزرگترین شاگردان هایدگر و به عنوان کسی که برای نخستین بار کتاب های هستی و زمان و متافیزیک چیست هایدگر را زیر نظر او به زبان فرانسه ترجمه کرد ، شناخته می شود ، همچنین بخش عظیمی از جامعه ی فلسفی فرانسه از طریق کربن با هایدگر آشنا می شوند که این موضوع از اهمیت فوق العاده برخوردار است .

کربن به عنوان کسی که بسیار در پی یافتن پاسخ هایی برای نقاط کور فلسفه ی هایدگر بود ، ناگهان از طریق آشنایی با کتاب « حکم? الاشراق » سهروردی با جهان فلسفی عظیم تری به نام فلسفه ی شیعی در ایران آشنا می شود . این اتفاق موجب شد کربن به ایران بیاید و طی چند دهه اقامت در ایران و مطالعه ی عمیق فلسفه ی ایرانی - اسلامی ، پاسخ هایی برای فلسفه ی هایدگر و فلسفه ی غربی بیابد .

کربن در ایران با علامه طباطبایی آشنا شد و در یکی از باغ های شمال تهران حلقه ی فلسفی بزرگی شکل گرفت که به زعم پروفسور سید حسین نصر ، مباحثی در آن جلسات مطرح می شد که نظیر آن در تمام قرون وسطی دیده نشده بود !

نتیجه ی آن جلسات تصحیح ، تألیف و ترجمه ی کتاب های بسیار و تربیت نسل جدیدی از فیلسوفان معاصر ایران بود . در این جلسات بود که نقاط تشابه و تفارق پدیدارشناسی در فلسفه ی غرب و کشف المحجوب در فلسفه ی شیعی مورد بحث و بررسی قرار گرفت . کربن معتقد بود میان فلسفه ی شیعی و پدیدارشناسی تشابهات بسیار زیادی وجود دارد ، اما تنها در فلسفه ی شیعی است که می توانیم به سرانجامی واقعی برسیم .

یکی از مهمترین نکلاتی که در فلسفه ی شیعی باید مورد توجه جدی قرار گیرد ، ارتباط پیچیده میان فهم و ساحت حضور در عوالم تشکیکی و در نتیجه در ساحت زمان است . کربن همواره معتقد بود فلسفه ی شیعی حاوی عمیق ترین حقایقی است که بشر تاکنون بدانها دست یافته است . بنابراین دارای ظرفیت هایی که می تواند به مثابه کلیدی برای قفلهای بسته باشد .

او در مقاله ای با نام " فلسفه ی قدیم ایران و اهمیت امروز آن " ، هدف از نگارش این مقاله را اینگونه بیان می کند که : « گواهی ای که من در اینجا می دهم ، دعوت نامه ای خطاب به بعضی از جوانان متفکر ایران امروز است که یک باره شیفته ی فلان ایدئولوژی فلسفی که همچون مُد ، زودگذر است ، نشوند و به این حقیقت توجه کنند که تحقیقات ایشان در موضوعات فلسفه ی غرب ، زمانی می تواند برایشان سودآور باشد که فلسفه ی قدیم ( سنتی ) خود را که در واقع آبشخور فرهنگ ایران است ، خوب بشناسند و از آن ، همچون سپری در قبال سیل فلسفه ی غرب استفاده کنند » .

دفاعیات کربن از فلسفه ی ایرانی - شیعی در نوع خود در خور تأمل است . یکی از تلاشهای اساسی کربن که به بار نشست ، تبدیل عبارت " فلسفه ی عربی " به " فلسفه ی اسلامی " بود و هدف وی از این کار ، باز نمودن پای فلسفه ی شیعی به مطالعات فلسفه ی اسلام بود . از این جهت فلسفه ی شیعی در دوران متأخر ، وامدار هانری کربن است .